က်ေနာ္ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္လွည့္ၾကည့္မိပါ၏။ ေစာနက မဲမဲအေကာင္ၾကီးမွာ ေသခ်ာပါသည္။ ေစာနကအေကာင္ၾကီး။ က်ေနာ္လည္း ၾကံရာမရသည့္ေနာက္ဆံဳးေတာ့ က်ေနာ့္အေဖ စိတ္ေနက်သိမ္၀င္ပုတီး ျဖင့္သာ ႏွိမ္နင္းရန္ စိတ္ကူးလိုက္သည္။
သရဲဟူသည္ကား ပုတီးဆိုေသာအရာမ်ိဳးကို ေၾကာက္တတ္ေပသည္ေလ။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္လည္း ပုတီးထည့္ထားရာ က်ေနာ့္လြယ္အိတ္ဆီသို႕ အေျပးသြားသည္။ သို႕ေသာ္ မရ ထိုလ က္တစ္စံဳက က်ေနာ့္ ကို ေနာက္မွ ဆြဲထားသည္။ က်ေနာ့္အက်ီ ၤေကာ္လံကို သူဆြဲထားသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မရတာနဲ႕ ေနာက္ျပန္တံေတာင္ျဖင့္တြက္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္မရ က်ေနာ့္လက္တစ္စံုဟာ ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံသြားသည္ကလြဲလို႕ ဘာမွမထူးျခားလိုက္ေသး။
သူ႕ကိုနာက်င္ေအာင္က်ေနာ္မစြမ္းႏိုင္။ သူတို႕က မျမင္အပ္ ျမင္အပ္ က်ေနာ္တို႕ႏွင့္ ဘံဳဘ၀ျခားနားေနသည့္ အရာေတြသာျဖစ္သည္။ သာမန္အားျဖင့္ က်ေနာ္တို႕ သူတို႕ကို
အနာတရ ျဖစ္ေစဖို႕မလြယ္။ထိုအခ်က္ကုိေမ့ကာ က်ေနာ္ သူ႕ကို တံေတာင္ျဖင့္ေနာက္ျပန္ တြက္လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ျပီးကာမွ က်ေနာ္မရမွန္းသိလုိက္သည္။
ရဲေနာင္ကိုၾကည့့္လိုက္ေတာ့လည္းရဲေနာင္က ရတီကို ေပြ႕ဖက္ထားျပီး သရဲေတြကို လက္ႏွင့္တြန္းဖယ္ေစလွ်က္ရွိသည္။ သိူု႕ေသာ္သူလည္းမရပါ။ရတိီ့ခမ်ာလည္း ေၾကာက္လြန္းအားၾကီးလို႕ အသားေတြပင္တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ဒါကိုလည္း က်ေနာ္ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ေနရပါရဲ႕၊ ရဲေနာင္ကေတာ့ ေၾကာက္ပံဳမရ။ သူ႕ခ်စ္သူရတီ့အတြက္သာ စိတ္ပူေနပံုရသည္။ ရဲေနာင္ကေတာ့ရတီ့ကိုတင္းက်ပ္စြာေပြ႕ထားေနဆဲ။ ေပြ႕ထားသည့္ၾကားထဲမွပင္ ူရတီကေတာ့အေၾကာက္
ေတြၾကီးေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ရတီကမိန္းမသားေပပဲေလ။
သူတို႕ကို ၾကည့္ရသည္မွာေနာင္တရေနပံဳရွိသည္။ ထိုအရာကိုလုပ္တုန္းက မသိမတတ္စြာလုပ္ေနျပီးကာမွ ယခုထိုအရာအတြက္ေနာင္တရေနပံုရွိသည္။
သို႕ေသာ္လည္းမျဖစ္ႏိုင္ေပတကား။ ေနာက္ဆုတ္ရန္လမ္းစကားေပ်ာက္ဆံဳးေခ်ျပီ။
ထုိအရာက လမ္းဆံဳးကိုေ၇ာက္ေနေလျပီ။ ေနာက္ဆံုးရန္လံဳး၀မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
မတတ္ႏိုင္သည့္အဆံုးတြင္ေတာ့ ေရွ႕ဆက္တိုးရန္သာရွိေတာ့သည္။ ထိုဟာကိုလည္း
သူတု႕ိနားလည္ဟန္တူးသည္။ သို႕ေသာ္ေၾကာက္စိတ္ေတြကိုေတာ့အားလံဳးမထိန္းႏိုင္။
က်ေနာ့္ခ်စ္သူ႕ေမပ်ိဳကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ လြယ္အိတ္နားတြင္ ထိုင္လ်က္ လြယ္အိတ္ေလးကိုကိုင္ထားသည္။ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္ေနေသာသူမပံဳစံသည္ကား ေၾကာက္ေနသည္ဆိုတာသိသာလြနး္ေနသည္။ သူမလညး္ ဒူးေတြပင္တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ ထုိပံဳစံကို ၾကည့္ရသည့္က်ေနာ့္မွာ သူမကိုပင္ အားနာမိပါ၏ က်ေနာ္ဦးေဆာင္ခဲ့သည္ေလ။
သူမကိုၾကည့္ရင္းက်ေနာ္အၾကံတစ္ခုရလာသည္။ သူမကို က်ေနာ့္လြယ္အိတ္ထဲက ပုတီး ကိုယူခိုင္းလွ်င္အေျခအေနေတြပိုလြယ္ကူေပမည္။
“ေမပ်ိဳ ... ကိုယ့္လြယ္အိတ္ထဲမွာပုတီးပါတယ္ ကိုယ့္ဆီကိုပုတီးပစ္လုိက္”
ထိုအခါမွေမပ်ိဳလည္းသတိရဟန္တူသည္။ သူမက်ေနာ့္လြယ္အိတ္ဇစ္ကိုခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲသည္ ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပုတီးကိုထုတ္ျပီး က်ေနာ့္ဆီကုိေျပးလာသည္။ ျပီးေနာက္ က်ေနာ့္ကိုပုတီးေပးသည္။ က်ေနာ္သူမလက္ထဲကပုတီးကိုဆြဲယူရင္း ေဘးဘီ၀ဲယာကို ရမး္လိုက္သည္။ ထုိအေကာင္ေတြေ၀းေ၀းေရွာင္သြားၾက သည္။
ပုတီးႏွင့္ထိလုိသည့္အေကာင္ေတြကေတာ့
“အားးးးးးး ပူတယ္ ပူတယ္ ”
ဟုေအာ္ကာ ထြက္ေျပးသြားၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့က်ေနာ္လညး္ရဲေနာင္တို႕နားသြားကာ ပုတီးႏွင့္ မေကာင္းဆိုးရြားေတြကုိေျခာက္လုိက္ရသည္။ ထိုမွသာအေျခအေနအားလံုးသည္ျငိမ္သက္ျပီး တစ္ညလံုးဆိတ္ျငိမ္စြာေနႏိုင္ေတာ့သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။
ဒီလင့္မွာဆက္ဖတ္ပါ .. (
အစမွျပန္စလုိ္လွ်င္ .. (
http://www.minnnyhoeshin.blogspot.com/2013/12/blog-post_29.html )
